[…]
a pòs zcòrr, a l so, sa li,
ch’a zcòrr, a zcurémm spèss,
zcòrr si mórt u s’impèra tènt ‘d cal robi,
ènch’ s’i sta zétt, che t zcòrr sno tè, t zcòrr, t zcòrr,
e ta t’incórz ch’i à sémpra rasòun lòu,
t’impèr dò t’é sbaiè, quèll che t si stè,
ta t vàid mèi, ta t cnòss dréinta, quèll t’é fat
che ta n l’évi da fè,
quèll che t’évi da fè e ta nl’é fat,
sno che ormai, ‘s’ut, adès ormai,
dal vólti,
ch’a so lè, svégg, te lèt, u m vén da déie,
da réid insén: ò imparè tótt par gnént.
[Raffaello Baldini, Par gnént, da Intercity
Giulio Einaudi editore 2003, pp. 128-129]