Dòunca, no, fam capéi, i quaiéun tè
ta i vàid ch’i sbaia, ta i vrébb dè una mèna,
mètti sla bóna strèda,
mo sicómm ch’i è quaiéun i nt sta a sintéi,
e tè ta t’incapèl, ò capí bén?
sno che, sgònd mè,
ch’a sbaiarò, però, da quèll ch’a vèggh,
i n t sta a sintéi perchè la bóna strèda
u i n’è una masa ch’i la à zà tróva,
i è pin ‘d baócch, chèsi, machini, tótt,
che néun, mè e tè, l’è robi ch’a n li avémm,
e magari neanche le vogliamo,
però lòu li à, e i s li tén, e mè
a capéss ènca mè quèll che t vu déi,
loro danno valore a delle cose
che non ce l’hanno, seguono le mode,
che néun, s’avéssmi néun i su baócch,
sno ch’a n gn’avémm, a n’émm un frènch, e mè,
adès nu t’incapèla ènca sa mè,
mo dal vólti, u n sarà, u m vén da pensè,
che i quaiéun a sémm néun? a sémm mè e tè?
[Raffaello Baldini, Quaiéun (2), da Intercity
Giulio Einaudi editore 2003, p. 122]